Na początku października wrócił do okupowanego miasta. Początkowo działał w Polskiej Ludowej Akcji Niepodległościowej i uczestniczył w akcjach małosabotażowych. Od początku roku 1940 do lipca tegoż roku był łącznikiem w komórce więziennej. Wiosną 1941 razem z kolegami z 23 WDH został wcielony do Chorągwi Warszawskiej Szarych Szeregów i do listopada 1942 był komendantem hufca „Ochota” w Okręgu „Południe”. Do najbardziej znanych, samodzielnych akcji „Rudego” należą: zerwanie hitlerowskiej flagi z gmachu „Zachęty” oraz namalowanie „kotwicy” na Pomniku Lotnika na placu Unii Lubelskiej. Wiosną 1942 zdobył stopień podharcmistrza. W listopadzie tegoż roku został dowódcą hufca „Południe” (SAD). W 1943 ukończył Zastępczy Kurs Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty i uzyskał stopień kaprala podchorążego.
Brał udział w wielu akcjach dywersyjnych i bojowych, organizowanych przez Kedyw KG AK. 2 marca 1943 roku, podczas ewakuacji mieszkania przy ulicy Brackiej, został ranny w nogę. Rankiem, 23 marca, został aresztowany wraz z ojcem przez gestapo w ich mieszkaniu przy Alei Niepodległości 159. Badany i torturowany, nie zdradził żadnego nazwiska. 26 marca został odbity przez kolegów w akcji pod Arsenałem. Zmarł 30 marca 1943 roku w Szpitalu Wolskim wskutek obrażeń odniesionych podczas przesłuchań gestapo.
Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Walecznych, 15 sierpnia 1943 roku został mianowany na podporucznika i harcmistrza.
"Lecz zaklinam- niech żywi nie tracą nadziei i przed narodem niosą oświaty kaganiec, a kiedy trzeba na śmierć idą po kolei jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec"
__________________________________________________________________________
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz